“ข้าแต่พระเจ้า…
ข้าพระองค์เป็นเพียงมนุษย์ผงคลีดิน…
เกิดมาตัวเปล่าเล่าเปลือย…
ไร้ซึ่งสิ่งใดๆ ติดตัวมาแต่กำเนิด…
ไม่แม้แต่ … จะสามารถกำหนดลมหายใจของตนเองได้…

แต่เดี๋ยวบัดนี้… ดูสิ!!!
สิ่งที่รายล้อม >> กลับเติบโตขึ้น
สิ่งต่างๆ ค่อยๆ งอกเงยขึ้น >> ตามลำดับเวลา
สิ่งต่างๆ เพิ่มพูนมากขึ้น >> ทั้งความรู้ ความเข้าใจ ความล้ำลึก
จากตัวเปล่า >> ทรงสวมทับด้วยสิ่งใหม่ๆ ในแต่ละวัน
จากไม่มี >> เพียงทรงตรัส ทุกสิ่งบังเกิดขึ้นในทันที
จากว่างเปล่า >> แผ่นดินโลกได้รับการเนรมิตขึ้นในพริบตา
คนยากจน >> กลับกลายเป็น >> มั่งคั่ง
คนอ่อนแอ >> กลับกลายเป็น

‎

“ข้าแต่พระเจ้า…
เป็นความหวานชื่น >> ทุกครั้งที่ได้เข้าเฝ้า
เป็นความปรารถนาจากใจจริง >> ที่กระหายหาพระองค์
เป็นการดึงดูดจากดวงจิต >> ให้โหยหาพระพักตร์แสนงดงาม
เป็นความแช่มชื่น >> ที่ได้พักพิงในพระเจ้า
เป็นสุดยอดความปรารถนา >> คือ ได้ยืนในแผ่นดินของพระเจ้า
เป็นความสุขใจ >> ที่ได้เดินในมรรคาของพระคริสต์

ข้าแต่พระเจ้า…
พระองค์ทรงเป็นความปรารถนาของข้าพระองค์และครัวเรือน
หาใช่… อุปสรรคที่ขวางกั้น
หาใช่… ความลำบากที่กลั้นกลืน
หาใช่… ภาระหนักที่จำยอม
หาใช่… ว่าต้องจำทนให้ผ่านพ้น
หาใช่… แค่ต้องทำหน้าที่ ให้ผ่านๆ ไป

โอ้… พระองค์เจ้าข้า
ทรงล้ำค่าคุณอนันต์
ทรงเป็นหนึ่งเดียวในชีวิต

‎

“ข้าแต่พระเจ้า… ผู้ทรงเปี่ยมด้วยพระคุณ
วานนี้ … ทรงมีพระคุณ >> สำหรับข้าพระองค์
วันนี้ … ทรงพระคุณ >> ไม่แปรเปลี่ยน
พรุ่งนี้ … ทรงพระคุณ >> ยังคงจะมาถึงตามพระสัญญา
นิรันดร … ทรงพระคุณ >> อย่างสัจจริง

ข้าพระองค์นั่งมองย้อนระลึกกลับไปวันวาน…
ทำให้เห็นพระคุณแสนชื่นใจเสมอมา
ทรงช่วยกู้นับครั้งไม่ถ้วน
ทรงฉุดขึ้นจากโคลนตรม ความขมขื่น
ทรงเยียวยาในยามบาดเจ็บ ไร้หนทาง
ทรงพยุงในวันที่อ่อนแรง พบทางตัน
ทรงอวยพร ให้แต่ละวันผ่านมาอย่างสวยงาม

ในวันนี้ สิ่งที่เห็น คือ พระคุณแสนชื่นบาน…
โอ้… พระองค์เจ้าข้า!!!
จะสรรหาคำใดๆ มาสรรเสริญ พระองค์ผู้ทรงสมควร